Kahverengi çantamın fermuarı yırtıldığında, lacivert elbisemin dantel kısmı söküldüğünde veya herhangi bir sokakta yürürken, kendimi hiç mi hiç önemli hissetmediğimde, sahip olduğum istikrarla karar verdim. Saçları rüzgâr da savrulan kadın kostümümü giydim. Hayatımı, düşüncelerimi ve daha birçok şeyi yazıya adama fikrimi gerçekleştirmeye başladım.
Ne bileyim işte, âşık olmak isterken ve bunu kendime bile anlatamayacak kadar maviye boyanmışken kalbim, soğuk bir sonbahar akşamında, cama çarpan yağmur damlalarını seyrederken, karanlığa karşı çığlık atma ve isyan etme isteği üzerine yazmaya başladım.
Botlarımla uyum içerisinde olan kahverengi montumu ve benetton marka şalımı alıp çıktım evden. Ansızın bir rüzgâr çıktı az önce. Sertçe esiyor ve üşüyorum yavaştan. Kollarımı kavuşturuyorum sıkıca, susturuyorum yalnızlığımı, oturuyorum kaldırıma. Kurumuş ve sararmış yaprakları izliyorum. Canım sıkılıyor. Yeniden esen rüzgâr acıtıyor gözkapaklarımı. Toplayıp getiriyor anılarımı bir bir, atıyor önüme. Yazacak çok şey var. Ama cümleler bir türlü mantıkla birleşmiyor. Bende artık corteximi bir kenara bırakıyorum. (Cortex: ’’Mantıklı ol! ’’ diyen beynin kabuk bölgesi.) Günler, aylar, yıllar geçiyor bir şekilde hayat akıyor, gidiyor, biz yaşıyoruz. Birçok insan birçok şeyin farkında bile değil oysaki…
Düzen insanın canını sıkıyor. Kurallar! Artık garipsemiyorum onları. Anlamaya çalışmıyorum bile. Ne yaparsak yapalım insanlar değişmiyor çünkü. Her şeye rağmen herkes sadece bildiğini okuyor. Günün sonunda kazanan yine ve yeniden yok.
Oturup ani bir ilhamla yazmaya başladım. Canım bu kadar Yanerken anlatamıyorum hiçbir şeyi. Bir türlü toparlayamadım cümlelerimi. Doğru kelimeleri kullanamıyorum. Ama rahatlıyorum yazdıkça. Yine de yazdım. Yazdım. Yazdım… Defterimi kapatıp, odamın büyük kütüphanesine kaldırdığımda, aklımda tek bir soru kalmıştı…
Bu yaşananların ne kadarı doğru ne kadarı yanlıştı???
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder