Yazıyorum… Galiba çareyi yazmakta arıyorum ya da sadece kendimi rahatlatabiliyorum yazdıkça.
Bilmediğim bir şehrin dar sokaklarında kaybolmak gibi… Bulamayacağımı biliyorum. Arıyorum sadece… Yaşananları unutmaktansa hatırlıyorum.
Kafam esiyor, çıkıyorum dışarı. Yürüyorum, kendimle baş başa adımlarımı sayıyorum öylesine. Konuşmak için sadece… Sonra gülümsüyorum kendi kendime aptalcasına… Koşuyorum… Koştukça kaçıyorum sanki yalnızlığımdan… Kaçtığımı zannediyorum ya da öyle olmasını umuyorum… Sokak lambalarının parlak ışıkları acıtıyor gözlerimi. Işığında uçuşan böcekleri izliyorum.Ve yine yalnız hissediyorum kendimi.
Ağlamak çare olmuyor artık hiçbir şeye. Bunu da biliyorum. Ama yapamıyorum. Derinliğini kimsenin göremediği bakışlarımda kayboluyor ağlayışlarım. Sanki göz yaşlarımla kaybolup gidiyor acılarım… Rahatlıyorum… Ama daha çok yalnız kalıyorum. Göz yaşlarım bile bırakıp gidiyorlar beni. Daha da zorlaşıyor her şey benim için. Bu yüzden önemsemiyorum hayatı. Önemsemek istemiyorum. Daha da uzuyor geceler yalnız, sessiz ve karanlık…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder