İlk başlarda çok zorlandım. İçime kapanmıştım. Ayağa kalkabildikten sonra her şey daha kolaylaştı. Kalktım sırtımdaki bıçakları çıkardım. Üzerimi silktim ve kendime gelmeye çalıştım. İlk düşüşlerim değildi ya da ilk kalkışlarım. Biliyorum son da olmayacaklardı. Yalan arayışlarımdan da vazgeçtim. Başlarda biraz sendeledim. Zor oldu yaralarımı sarmak. Az canım yanmadı, birileri yüzünden… Ama toparlandım. Görmeye başladım tam da gerçekleri. Kabullendim sonra. Daha büyük yaralar açılmasın mavi kalbimde diye. Kendim oldum. Çabaladım. Bu sefer umursamadım. Ruhumu satmadım. İsteyen istediğini düşünebilir dedim. Açıkçası hep rahat olmaya çalıştım. Takmadım kimseyi. Saçma sapan bir mantıksızlık olarak değerlendirilse de ben kendim olmaktan mutluyum. Kendimi değiştirme çabam yok. Farklı olmak için bir taraflarımı kasma ihtiyacım hiç yok. Bırak artık benle uğraşmayı. Umurum da mısın sanki. Kan emici asalak Allah aşkına bir s*ktir git yaaa…!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder